Woensdag 25 februari 2015 is het op de kop af 70 jaar geleden dat de toen 7-jarige Nellie Kuijntjes samen met haar vader, moeder en zusje Corrie (5) aan een hachelijke fietstocht van Rotterdam naar Okkenbroek begon.

Begin 1945, aan het einde van de Tweede Wereldoorlog werden vele Nederlandse kinderen die slachtoffer waren geworden van de Hongerwinter, in gastgezinnen gehuisvest, om daar weer aan te sterken. Het gezin Kuijntjes woonde in Hillegersberg en hoorde van hun dominee dat er in Okkenbroek kinderen werden opgenomen. In deze strenge winter kwamen in het westen en noorden van Nederland 20.000 burgers om door de enorme schaarste aan voedsel en brandstof, vooral in de steden.

Inmiddels is Nel Verweij – Kuijntjes 77 jaar en woont in Rotterdam. “Ik heb nog brieven van dominee Visser en dominee Bartlema die ik graag beschikbaar stel voor de tentoonstelling in de kerk ter gelegenheid van 70 jaar bevrijding”, legt Nel haar telefoontje uit. Een telefoongesprek waarin ze honderduit vertelt over de periode waarin ze als Rotterdams bleekneusje in Okkenbroek verbleef. “Het was de hongerwinter, op de fiets gingen we naar Okkenbroek”, weet ze zich nog goed te herinneren. Op een fiets met stootbanden eerst naar Ugchelen bij Apeldoorn. Daar bracht het gezin bij kennissen de nacht door. Dat jaar viel 25 februari op een zondag. Het was een frisse dag met gemiddelde temperatuur van 5.7 °C en een gevoelstemperatuur van 0.9 °C. De minimum temperatuur was 3.2 °C en de maximum temperatuur 7.8 °C. De zon liet zich in het geheel niet zien. “Mijn vader bleef in Ugchelen achter. Voor hem was het te gevaarlijk de IJssel over te steken”, aldus Nel. Eenmaal in Okkenbroek zorgde dominee Bartlema voor de gastgezinnen. Zus Corrie vond onderdak bij de familie Brinkman (Janna Volkerink) aan de Koerselmansweg. Nel ging wonen bij koster Noteboom. “Oom en tante Noteboom, ja ik heb heel wat keren naast hem bij het kerkorgel gezeten.” De gezusters bleven tot eind juni in Okkenbroek. In het boek: Oorlogstijd in Okkenbroek staat een passage over de ervaringen van Nel. Haar zus Corrie is helaas overleden. Hierdoor is Nel de enige die nog herinneringen aan de evacuatie heeft. Nel: "Ik ben de beide families nog altijd dankbaar, dat zij ons toen opgenomen hebben en vind dat dit aan de jongere generatie doorgegeven moet worden". 

Ondanks alles of is het dankzij alles denkt Nel nog steeds met plezier terug op haar tijd in Okkenbroek. “Ik hoop 9 april bij de onthulling van het gedenkteken aanwezig te zijn en zal dan zeker een kijkje in de kerk nemen”, besluit ze met een hartelijk tot ziens het gesprek.

Reageren? Stuur een bericht naar Henk Sepers.